Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της φιλολαϊκής κοινωνικής πολιτικής που άσκησε η Δημοτική Αρχή στα τέσσερα μέχρι τώρα χρόνια της θητείας της έχει θεσμοθετηθεί στον αθλητισμό. Πρόκειται για το φτηνό δίδακτρο των 10 ευρώ που ισχύει σε όλες τις αθλητικές ακαδημίες που λειτουργούν σε οποιαδήποτε ανεξαιρέτως δημοτική αθλητική εγκατάσταση.
Η συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα έχει πλέον εξαντληθεί κι έχουν αποσαφηνιστεί η νομική του εγκυρότητα και το κοινωνικό ηθικό υπόβαθρο του. Επί πλέον είναι τόσο απλή η λογική του μέτρου και τόσο προφανής η αναγκαιότητα του από κοινωνική άποψη που καμία πτέρυγα του Δημοτικού Συμβουλίου δεν διανοήθηκε να μην το υπερψηφίσει.
Το γεγονός ότι το μοναδικό επιχείρημα κατά του μέτρου είναι ο παραλογισμός «επειδή το κράτος δεν επιδοτεί τον αγωνιστικό αθλητισμό, πρέπει αυτό να το κάνουν οι άνεργοι ή χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι γονείς των παιδιών των ακαδημιών», καταδεικνύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει περαιτέρω σοβαρή συζήτηση.
Η Δημοτική Αρχή λοιπόν πρωτοπορώντας και με τη σύμφωνη γνώμη σύσσωμης της αντιπολίτευσης θεσμοθέτησε αυτό το μέτρο στο πλαίσιο της κοινωνικής της πολιτικής ανακούφισης των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων . Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι των εργαζομένων, των λαϊκών οικογενειών να επιβάλλουν την καθολική εφαρμογή του, χωρίς καμία απολύτως υποχώρηση.
Στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο λόγω της αρτιότερης διοικητικής του στελέχωσης οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προμηθεύονται στις εισόδους σχετικό φυλλάδιο με οδηγίες. Επί πλέον οι ενδιαφερόμενοι κατά την εγγραφή των παιδιών μπορούν να κάνουν χρήση των συμφωνητικών, που από εφέτος υπογράφτηκαν και που μπορούν να τα βρουν στην ιστοσελίδα www.pampeloponisiako.gr, στους πίνακες ανακοινώσεων του Παμπελοποννησιακού ή να τα προμηθευτούν από τη διεύθυνση του.
Στις υπόλοιπες δημοτικές αθλητικές εγκαταστάσεις (Αθλητικό Κέντρο Λαδόπουλου, κλειστά Αλεξιώτισσας και Ροϊτίκων και γήπεδα ποδοσφαίρου), που δεν έχουν την απαιτούμενη διοικητική υποστήριξη λόγω της έλλειψης προσωπικού, δεν έχουν υπογραφεί συμφωνητικά, αλλά το δεκάευρο ισχύει. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στην αντίστοιχη Διοικούσα Επιτροπή και στον υπεύθυνο κάθε εγκατάστασης.
Ο στόχος αυτού του κοινωνικού μέτρου είναι να διασφαλιστεί η ακώλυτη πρόσβαση στον αθλητισμό των παιδιών που προέρχονται από τα οικονομικά ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Είναι προφανές ότι όσο θα υπάρχει μεγάλη ανεργία, υποαπασχολούμενοι κι εργαζόμενοι των πεντακοσίων ευρώ, ένα μεγάλο τμήμα των παιδιών αποκλείεται από την αθλητική παιδεία και ψυχαγωγία. Οι γονείς τους αδυνατούν να πληρώσουν τα πανάκριβα δίδακτρα, όπως έχουν διαμορφωθεί στην «ελεύθερη» αγορά και κυμαίνονται από 25 μέχρι και 80 ευρώ το μήνα.
Είναι αλήθεια ότι τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία έχουν πληγεί καίρια από τις δραστικές περικοπές της συνταγματικά κατοχυρωμένης κρατικής επιδότησης τους, που έχει αγγίξει το μηδέν και κυριολεκτικά φυλλορροούν. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η κρατική επιδότηση του ΣΕΓΑΣ από τα 11 εκ. ευρώ που ήταν έπεσε κάτω από 2 εκ. Υποχρεώθηκαν λοιπόν αντικειμενικά να αναζητήσουν νέες πηγές χρηματοδότησης μεταξύ των οποίων και οι αθλητικές ακαδημίες.
Κάτω από αυτές τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες και μπροστά στον κίνδυνο του λουκέτου μπήκε σε δοκιμασία ο παραδοσιακός κοινωνικός χαρακτήρας των ερασιτεχνικών αθλητικών συλλόγων. Αναγκάστηκαν να πωλούν σαν εμπόρευμα το κοινωνικό αγαθό της αθλητικής εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας των παιδιών που πρόσφεραν παραδοσιακά στην κοινωνία.
Η αξία χρήσης ενός κρίσιμου για τα παιδιά κοινωνικού αγαθού μετατράπηκε σε ανταλλακτική αξία με βάση του νόμους της οικονομίας της αγοράς και το κοινωνικό αγαθό μεταλλάχθηκε σε εμπόρευμα. Τη διαδικασία αυτή νομιμοποίησε και διευκόλυνε το κράτος με Νόμους (2725/1999 – 3057/2002) και υπουργικές αποφάσεις (κοινή Υ.Α. ΔΙΑΔΠ/Φ.Α.2.1./33565/2013-ΦΕΚ 3169/Β/12-122013).
Το αντιλαϊκό αστικό κράτος εκλαμβάνει σαν «βαρίδια» την αθλητική παιδεία και ψυχαγωγία των παιδιών. Στην πραγματικότητα είναι ύψιστη ηθική, κοινωνική και πολιτική του υποχρέωση κατοχυρωμένη τόσο συνταγματικά, όσο και από τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού του 1989, που είναι νόμος του Ελληνικού κράτους, η τήρηση του οποίου υποτίθεται ότι εποπτεύεται κι ελέγχεται από το Συνήγορο του παιδιού.
Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνουν δύο σημαντικές επισημάνσεις.
Η πρώτη είναι ότι η νομιμοποίηση της εμπορευματοποίησης της αθλητικής εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας των παιδιών δεν ηθικοποιεί σε καμία περίπτωση αυτή τη βαρβαρότητα κατά των παιδιών.
Η δεύτερη είναι ότι ακόμη και σύμφωνα με τους ίδιους τους βάρβαρους νόμους του ανάλγητου αστικού κράτους κατά των παιδιών η εμπορευματοποίηση της συγκεκριμένης κοινωνικής, εκπαιδευτικής λειτουργίας μπορεί να πραγματώνεται αποκλειστικά σε ιδιόκτητους ή μισθωμένους χώρους.
Σε καμία περίπτωση όπως ορίζεται ρητά και στο Ν. 3463/2006 (Κύρωση του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων) άρθρο 185, δεν μπορεί να γίνεται αυτό σε δημόσιες εγκαταστάσεις των οποίων η χρήση παρέχεται δωρεάν. Είναι άλλωστε παράλογο οι εργαζόμενοι να γίνονται πελάτες μέσα στην ιδιοκτησία τους. Με χρήματα των εργαζομένων κατασκευάστηκαν, λειτουργούν, συντηρούνται κι εκσυγχρονίζονται οι δημόσιες αθλητικές εγκαταστάσεις.
Η κοινωνική σημασία του δεκάευρου είναι πρόδηλη και η λογική του τόσο απλή, που είναι άξιον απορίας τι από όλα αυτά δεν καταλαβαίνουν οι φερόμενοι ως εκατόγχειρες, μονοπωλητές του αθλητισμού και υλακτούν ακατάσχετα.
Άρθρο του Τάκη Πετρόπουλου
δημοσιεύτηκε στο sportin.gr
