Βάσανα που έχει ο πρωταθλητισμός. ‘Η μάλλον δεν έχει βάσανα, έχει φρικτά οικονομικά προβλήματα.
Και δυστυχώς, Ομοσπονδίες, ερασιτεχνικοί σύλλογοι – παράγοντες, αθλητές – γονείς τους, είναι υποχρεωμένοι, πρώτα αφού «ξεμάθουν» όσα έμαθαν τα τελευταία είκοσι χρόνια της άνθησης του ελληνικού αθλητισμού, στη συνέχεια να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, των ισχνών αγελάδων. Που παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις, δεσμεύσεις κλπ των αρμοδίων και υπευθύνων, [τα νέα δεδομένα] θα συνεχιστούν για πολύ – πολύ καιρό ακόμα.
Το οικονομικό πρόβλημα είναι σαν την καυτή πατάτα: Κανείς δεν θέλει να το έχει στα χέρια του. Και ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις μετακυλίεται: Η ΓΓΑ δεν έχει χρήματα για επιχορηγήσεις κλπ και έτσι πετάει το μπαλάκι στις Ομοσπονδίες. Η Ελληνική Ομοσπονδία στίβου ή πυγμαχίας ή τάε κβον ντο ή οποιαδήποτε άλλη, δεν έχει την επιχορήγηση προηγούμενων ετών, άρα πρέπει να βρει άλλες λύσεις. Η πιο εύκολη; Θεσπίζουν παράβολα για να μπορέσει να διοργανώσει αγώνες και πρωταθλήματα. Παράβολα συμμετοχής αθλητή παρακαλώ! Το ερασιτεχνικό σωματείο (κύτταρο του αθλητισμού, μπλα – μπλα – μπλα), που εδώ και σχεδόν μια δεκαετία δεν έχει επιχορηγήσεις, δεν έχει δυστυχώς ούτε βοήθεια από χορηγούς.
Για σκεφθείτε: Η κρίση αγγίζει όλους, ομοσπονδίες, σωματεία, ιδιώτες. Έτσι και αυτό με τη σειρά του αναγκάζεται να μεταφέρει το πρόβλημα στον αθλητή. Ο οποίος, κυρίως διά της οικογένειά του, πληρώνει συνδρομή στον σύλλογο, παράβολα για συμμετοχή στους αγώνες και πολλά – πολλά λεφτά για ταξίδια και συμμετοχή σε διεθνή πρωταθλήματα. Πληρώνει διόδια για να πάει στην Αθήνα, πληρώνει ξενοδοχείο αν το πρωτάθλημα δεν είναι μονοήμερο, πληρώνει διατροφή, πληρώνει, πληρώνει, πληρώνει. Και επειδή δεν είναι όλοι σε θέση να πληρώνουν, κάποιοι σταματούν τον αθλητισμό.
«Δεν υπάρχουν λεφτά για προπονήσεις και αγώνες» η μόνιμη επωδός τους. Κι έτσι το φαινόμενο αυξάνεται, να κάνουν [πρωτ]αθλητισμό, όσοι έχουν σχετική οικονομική δυνατότητα. Περιστασιακά ή μόνιμα. Ο αθλητισμός το 2017 στην Ελλάδα (σε όλα τα σπορ) είναι ταξικός. Πιο ταξικός από ποτέ. Και ως εκ τούτου σχεδόν τοξικός, δηλητηριώδης. Πρόσφατο παράδειγμα που βιώσαμε. Αθλητές που ήταν καθημερινά στην προπόνηση και ανδρώθηκαν από παιδάκια 5-6 ετών. Έφτασαν πια στην αγωνιστική ομάδα, μεγάλωσαν, οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη.
Σταμάτησαν τα «αθλητικά δίδακτρα» στο σωματείο και δυστυχώς γι’ αυτούς ξεκίνησαν να καλύπτουν το κενό που άφησαν οι μειωμένες επιχορηγήσεις στα ταμεία της Ομοσπονδίας. Μετέχουν σε ένα παγκόσμιο κύπελλο ή σε ένα πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και πληρώνουν τα πάντα: Πήγαινε – έλα στην Αθήνα, από κει τα αεροπορικά εισιτήρια στο εξωτερικό, διαμονή, διατροφή κι έχει ο Θεός! Και καλά να γίνεται ένας αγώνας στην γείτονα Ρώμη.
Για ρωτήστε τους όμως πόσα πρέπει να πληρώσει ο καθένας αν πρέπει να πάει να αγωνιστεί στην Αγγλία, ή όπως σε παλαιότερες περιπτώσεις, στο Μεξικό, στο Αζερμπαϊτζάν ή στο Πεκίνο. Το μόνο τους όνειρο είναι η ύψιστη διάκριση μια συμμετοχή στην Ολυμπιάδα. ‘Η τουλάχιστον να διεκδικούν την πρόκρισή τους, κάτι που θα τους κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και, άρα, θα τους διατηρήσει καθημερινά στην προπόνηση. Όμως πόσα πρέπει να πληρώσουν σ’ αυτή τη ζωή; Πόσο να αντέξουν πια;
Αρθρο του ΤΑΣΟΥ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.pelop.gr 01/05/2017
