Άρθρο του Τάκη Πετρόπουλου που δημοσιεύτηκε στο sport in:

«Εδώ σκουξιές και στεναγμοί και θρήνοι / στον άναστρον αγέρα αχολογούσαν,/ που απ’ την αρχή τα κλάματα με πήραν.» Μέσα στις τρομαχτικές εικόνες που έφτασαν στα μάτια μας, ερεβώδη φάνταζαν τα σκελετωμένα αυτοκίνητα αραδιασμένα μέσα στη φύση που νέκρωσαν ανελέητα οι φλόγες.

Το νεκρό παρόν με τους ήχους του Πένθιμου Εμβατηρίου από την Τρίτη συμφωνία του Μπετόβεν υμνούσε εφιαλτικά την παρελθούσα ζωή και ανέδυε το ζόφο του μέλλοντος μας. Οι συμφωνικές συνηχήσεις  διαπερνούσαν όσο πιο απαλά μπορούσε να γίνει τα τύμπανα για να ποτίσουν βάλσαμο την ψυχή, να απαλύνουν λίγο τον πόνο της ανείπωτης τραγωδίας.

Όπως το θέατρο του παραλόγου μεγεθύνει το παράλογο για να ανακαλέσει τη χαμένη λογική και να την ενθρονίσει στην πραγματική ζωή, έτσι και οι τραγικές εικόνες από την παράλογη πραγματικότητα λειτούργησαν ανακλητικά. Τα νεκρά αυτοκίνητα μας ανάγουν στο αντιπροσωπευτικό θεατρικό έργο «Νεκροταφείο αυτοκινήτων» του Φερνάντο Αρραμπάλ.

Ο Ισπανός συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα αναδεικνύει την αντίφαση ανάμεσα στους κανόνες της αστικής κοινωνικής ηθικής. Φτύνει κατάμουτρα ένα σύστημα αξιών μέσα στο οποίο αλληλοσυγκρουόμενοι κανόνες συνυπάρχουν και βολεύονται υποκριτικά. Τα αραδιασμένα νεκρά αυτοκίνητα στα στενά αδιέξοδα δρομάκια του συνοικισμού Μάτι της Ανατολικής Αττικής, αναδεικνύουν ένα διαχρονικό απάνθρωπο παραλογισμό και μας καλούν να αναζητήσουμε τη χαμένη μας λογική.

Τα χαριτωμένα και χαζοχαρούμενα έργα  τέχνης, που απεικονίζουν ένα κόσμο λαμπερό γιομάτο ομορφιές, έναν κόσμο αρμονικά τακτοποιημένο, μπορούν κάποιες φορές να τέρπουν την ψυχή ή να κολακεύουν τις αισθήσεις εφήμερα. Δεν μπορούν όμως να μας λυτρώσουν από τον πόνο της πραγματικής ζωής, από τον άδικο παραλογισμό της και κυρίως να γεννήσουν ελπίδα.

Για να γίνει τόσο μεγάλο κακό πρέπει να συμπέσουν, να διασταυρωθούν νομοτελειακά ή τυχαία  πολλά κακώς ανθρώπινα πεποιημένα με την οργή της φύσης. Ένας πυκνός πολεοδομικός ιστός κυριολεκτικά φυτεύτηκε βίαια μέσα σε μια δασώδη περιοχή που καταλήγει στη θάλασσα με απόκρημνα βράχια.

Όπως κατήγγειλε η ίδια η πολεοδόμος που επιμελήθηκε το πολεοδομικό σχέδιο, αφού αντιστάθηκε στις πιέσεις που δέχθηκε για να μετατρέψει το Μάτι σε έκτρωμα, είδε το σχέδιο να γίνεται τελικά νόμιμα ή παράνομα ένα κουρελόχαρτο. Δεν έφτανε όμως αυτός ο βιασμός της φύσης που από μόνος του ήταν εγκληματικός, δεν προβλέφτηκαν και τα αναγκαία έργα υποδομής (μεγάλοι λειτουργικοί και διέξοδοι δρόμοι, δίοδοι διαφυγής σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, αντιπυρικές ζώνες, πυροσβεστικοί κρουνοί κ.ο.κ.)

Τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα (υψηλή θερμοκρασία, χαμηλή υγρασία, ισχυροί άνεμοι) ευνόησαν την εκδήλωση πυρκαγιάς αρχικά στην Καλλιτεχνούπολη και την ακαριαία μετάδοση της. Ενδεχόμενες αμέλειες ή ολιγωρίες των αρμοδίων αρχών, που ελέγχονται κατόπιν εορτής, θα εκτονωθούν δια της γνωστής μεθόδου των εξιλαστήριων θυμάτων. Δεν πρόκειται να έρθουν πίσω όμως οι χαμένες ανθρώπινες  ζωές, ούτε να αποκατασταθεί η ανυπολόγιστη υλική καταστροφή, αλλά ούτε και να λυθεί εφ’ αυτής το πρόβλημα.

Βασανιστικά ερωτήματα πλανώνται αναπάντητα. Υπάρχουν αξιόπιστα και αποτελεσματικά σχέδια εκκένωσης και διαφυγής σε περιοχές υψηλού κινδύνου όπως το Μάτι? Υπήρξε αργοπορία εντολής εκκένωσης? Υπάρχουν επαρκείς δυνάμεις και τεχνικές υποδομές? Επιστρατεύτηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση έγκαιρα? Υπήρξε ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης από αέρος? Ήταν σωστές η διάταξη των επίγειων πυροσβεστικών δυνάμεων και οι από αέρος επιχειρήσεις?

Όλα αυτά ή κάποια από αυτά συνέπεσαν για να βιώσουμε άλλη μία Κόλαση του Δάντη μερικά χιλιόμετρα πέρα από την πρωτεύουσα της χώρας.

Η βολική θεωρία της «ασύμμετρης απειλής» δεν απαλλάσσει το κράτος από τις διαχρονικές ευθύνες του και η ανθρώπινη ζωή δεν αποκτά «σημασία» τη στιγμή της τραγωδίας… έχει αξία από την πρώτη στιγμή που βλέπει το φως του ήλιου μέχρι να χαθεί στο σκοτάδι.